روایتی است منسوب به پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)که می فرماید: من قارف ذنبا فقد فارقه عقل و لایعود إلیه أبدا(1)

یعنی: با انجام هرگناه مقداری از عقل زائل میشود و هرگز برنمی گردد.

ابوحامد غزالی و فیض کاشانی(ره) می‌گویند: «در اثر گناه در قلب کدورت و تاریکی ایجاد می‌شود که اثرش هیچ‌گاه از بین نمی‌رود؛ زیرا نهایت این است که با کار خوب می‌توان اثر گناه را پاک و محو کرد؛ در حالی که اگر کار خوب، قبل از گناه واقع شود، به صفا و نورانیت قلب می‌افزاید. پس اگر بعد از گناه؛ کار نیکی، انجام شود، تنها وضعیت قلب را به قبل از گناه برمی‌گرداند و فایده کار خوب [که زیاد شدن نورانیت باشد]، از بین می‌رود. ولی اگر قبل از انجام کار نیک، گناهی نباشد نورانیت و صفای قلب را افزایش می‌دهد»(2)

(1)محجة البیضاء ج 8 ص 160

(2)غزالى، محمد بن محمد، إحیاء علوم الدین، ج ‏8، ص 23، بیروت، دار الکتب العربى‏، چاپ اول، بی‌تا؛ المحجة البیضاء فى تهذیب الإحیاء، ج ‏5، ص 24، قم، مؤسسه النشر الاسلامى، چاپ چهارم، 1376ش